ГАРАСАТ

Борын-борын заманнарда Адәмнең балалары бик озын буйлы, алыптай зур булганнар. Карурманнарны алар үлән ерган кебек кенә аркылып чыкканнар. Ерганак, күл, елгаларны атлап кына уз­ганнар. Бервакыт шундый алып адәмнең баласы кечкенә кешегә юлыккан. Ул ат белән җир сөрә икән. Малай аны, кесәсенә салып, өенә алып кайтып киткән һәм әтисенә күрсәткән. Атасы: «Улым, син моны алган җиреңә кире илтеп куя күр. Бу бездән соң яшәячәк кешеләрнең берсе булыр!» – дигән.

Малай аны урынына кире ил­теп куйган.

Ошбу Җиребезнең фәлсәфәсе –

Адәм пәйгамбәр шәҗәрәсе.

Туфрактан булгач аслы җирдәге, –

Ходай әмре илә Җир – бишектә, –

Йөридер лә Кояш әйләнәсе...

Ошбу роман 2013 елда Татарстан Авыл хуҗалыгы һәм азык- төлек министрлыгы белән Татарстан Язучылар берлеге уздырган конкурста беренче урынны яулады.

Фото гаилә архивыннан алынды